ERNST
LANGHOUT & THE HONES
Parties, Battles & Tragedies
Fusie
van folk en avonturisme
door Hans van Deelen
Ooit gestart met traditionele
Ierse volksmuziek en daarna via new wave in de redelijk comfortabele stoel
van het singer/songwriter-genre terecht gekomen: Ernst Langhout heeft
op het muzikale vlak al heel wat gezien en meegemaakt. Zijn zilveren jubileum
als muzikant zet hij luister bij met een terugkeer naar de bron, Op zijn
nieuwe cd Parties, battles en tragedy beleeft een aantal ierse klassiekers
een tweede jeugd. Zij het dat zijn insteek nu op een wat andere leest
geschoeid is. 'Toen ik zo'n 25 jaar geleden kennis maakte met Planxty
en The Dubliners, werd ik gegrepen door enerzijds de mystiek en anderzijds
het heel wezenlijk aardse. Exotisch, maar tegelijkertijd ook dicht bij
huis. En verschrikkelijk breed: van verstilde ballades tot dik feest.
Van beiden hou ik in het dagelijkse leven ook. Het is ook toch wel terug
naar de wortels. Met de groep Haggis speelde ik die kwart eeuw geleden
heel traditionele Ierse volksmuziek. Ik heb daarna van alles en nog wat
gespeeld. Dreef ook mee op de golven van de tijd. Dan was iets een paar
jaar leuk, maar het ebde na verloop van tijd weer weg. Maar de liefde
voor Ierse muziek heeft altijd stand gehouden. Ook het andere repertoire
wat ik breng -ik hou me de laatste tijd bijvoorbeeld ook veel bezig met
liederen in het Fries -heeft wel een Ierse slag meegekregen. Een bepaalde
lyriek, desnoods tegen het naïeve aan, zit er steeds in vervat. Bevlogenheid
is belangrijk, een absolute graadmeter. Wat me enorm aantrekt, is om samen
te spelen met mensen die uit totaal verschillende muzikale disciplines
komen. Peter Zijlstra {viool, bas) en ik komen beide uit de folkhoek.
Gitarist Johan Keus is een muzikale kameleon, die alles een kleur geeft
die erbij past. Hij speelt rustig een Afrikaans getint gitaarloopje in
een puur traditioneel Iers lied. Waardoor het een ander gezicht krijgt
en ook de link wordt gelegd die tussen zoveel volksmuziek bestaat. Hoe
langer je met muziek bezig bent, des te meer je in de gaten krijgt hoe
klein de verschillen tussen al die muziekculturen eigenlijk zijn. Koos
van der Velde, de drummer, komt uit de metal, jazz en fusion. Hij vindt
het spannend om te kijken wat hij in de folkhoek kan doen.
De cd doet het heel behoorlijk. Aan de ene kant bevat hij een tamelijk
eigenwijze opvatting van folk, maar aan de andere kant ligt hij toch ook
wel weer goed in het gehoor. Dus kon hij ook best Plaat van de week op
Radio Friesland zijn, die zich richt op een min of meer gemiddelde luisteraar.
Ik verwacht niet binnenkort op M TV te staan, maar de zaken gaan toch
heel aardig. Het meest gewaagde nummer op de cd is de overbekende doedelzak
melodie 'Scotland the brave'. De Leeuwarder Courant gebruikte al meteen
het woord banaal. We wisten toen we het opnamen dat het door een flink
aantal mensen zou worden beschouwd als een niemendalletje. Maar zo zien
we het zelf absoluut niet. Het is een heel eerlijke versie. We hebben
er veel lol in om dat nummer te spelen. Ik vind die melodie al van kleinsaf
aan mooi. AI improviserend kwamen we uit bij een versie die allerlei muzikale
Ingrediënten bevat, maar naar ons idee volledig recht doet aan het
origineel. Er zijn van die bands die met een overbekend nummer een grap
uithalen, maar daar kun ie ons in geen geval op betrappen. Wat me op dit
moment zo bevalt aan het spelen met The Hones is dat iedereen vrij omgaat
met z'n muzikale ruimte. Vroeger met Haggis deden we zoveel mogelijk moeite
om te lijken op onze illustere voorbeelden. Wat dat betreft ben ik nu
echt 25 jaar verder.'